Węgiel - informacje podstawowe

Węgiel 

— technika rysunkowa, rysunek w tej technice oraz środek rysunkowy. Węgiel drzewny jest jednym z najstarszych środków rysunkowych.

Węgiel naturalny dzieli się na twardy (ze zwęglonych wiórów drzewnych) i miękki. Miękki powstaje w wyniku spalania cienkich gałązek wierzby, winorośli, lipy, bukszpanu itp. przy ograniczonym dostępie powietrza.

Węgiel używany jest do wykonywania prac graficznych niewymagających odwzorowania wielu szczegółów, takich jak np. wielkoformatowe portrety i martwe natury. Pozwala na swobodną i płynną pracę. Często używany jest wraz z kredą lub pastelami. 

Podczas pracy można używać techniki rozmazywania. Za pomocą gumki chlebowej, papierowego ręcznika lub miękkiej szmatki można usunąć lub podkreślić ślady zostawione przez węgiel.

Węglik to pokruszony węgiel naturalny sprasowany z dodatkiem iłu i środka wiążącego. Sztyfty węglika zostawiają grubą, twardą, trudną do wymazania kreskę.

Prace wykonane węglem utrwala się za pomocą fiksatywy.

Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,  

zespół www.kursy-rysunku.blogspot.com

Kreda (technika artystyczna)- informacje podstawowe

Kreda 

 – materiał do rysowania wykonany z naturalnego węglanu wapnia w formie pałeczek, czasem w drewnianej oprawie.

Do prac artystycznych używa się go jak węgla i wymaga względnie szorstkiego papieru. Rysunki szkicowe, wykonywane naprędce wykonuje się na ciemnych tabliczkach lub podłożu prowizorycznym.

Bywa też stosowana do wykonywania prac metodą "trzech kredek" – razem z węglem i sangwiną na ciemnym lub tonowanym papierze. Ponieważ kreska wykonana kredą nie jest trwała, do utrwalenia cennych rysunków na papierze stosuje się rozpylonego mleka lub lakieru, które jednak powodują lekkie zatarcie wyrazistości rysunku. Klasyczna kreda stosowana przez artystów jest biała. Współcześnie w dobie łatwo dostępnych i tanich barwników, w użyciu jest również kreda kolorowa z pełną paletą barw.

Ze względu na właściwości kryjące i biel kreda stosowana jest do gruntów,  W mieszankach takich jest przezroczysta. Bardzo drobna kreda stosowana jest również w produkcji pasteli. Po dodaniu do pigmentu rozjaśnia odcień oryginalnego koloru. kredowo-klejowych. Używana jest także jako tani wypełniacz w farbach olejnych.

Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,  

zespół www.kursy-rysunku.blogspot.com

Wiszer (wiszor) - informacje podstawowe

Wiszer (wiszor) 

 

 

– narzędzie służące do osłabiania, zmiękczania i rozmazywania kreski w rysunku węglem lub kredą, pozwalając na uzyskanie efektu zamglenia lub rozmycia. Służy także do mieszania kolorów w rysunku kolorowym. 

 

 

Najczęściej jest to łopatka lub pałeczka z miękką, filcową końcówką. 

Wiszer bywa sporządzany samodzielnie przez artystów, 

np. w formie ciasno zwiniętego tamponu płóciennego lub patyczka owiniętego watą. Produkowany jest także w formie pałeczek z ciasno zwiniętej i sklejonej taśmy papierowej o różnych twardościach (po zabrudzeniu wierzchołka można odwinąć i oderwać zużytą część). 

Obecnie stosowany rzadko, głównie do roboczych szkiców. Przez niektórych nauczycieli rysunku niezalecany ze względu na niszczenie swobodnego, spontanicznego charakteru kreski i możliwość maskowania niezręczności w jej prowadzeniu.

 

 

Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,  

zespół www.kursy-rysunku.blogspot.com

Środki ścierające - informacje podstawowe

Środki ścierające 

- środki używane do korekty rysunku. 

Używa się ich nie tylko do poprawiania i usuwania zbędnych kresek, lecz również do rozjaśniania partii obrazu i uwypuklania refleksów świetlnych.

• Zwykła lub plastikowa gumka ścierająca nadaje się tylko do prac wykonywanych twardszym ołówkiem. Rozmazuje miękki ołówek, grafit i węgiel.

 

• Gumka chlebowa (ugniatana) używana jest do usuwania grafitu, miękkiego ołówka i węgla, ponieważ działa na zasadzie przyklejania i wchłaniania cząsteczek materiału rysunkowego, a nie ścierania go z podłoża. Daje się dowolnie formować, dzięki czemu trafia dokładnie w wybrane miejsca. Nazwa pochodzi od wykorzystywanego dawniej w podobny sposób wilgotnego miękiszu chlebowego.

Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,  

zespół www.kursy-rysunku.blogspot.com

Lawowanie - informacje podstawowe

Lawowanie  

− cieniowanie i nakładanie warstw koloru, często jednolitej barwy,

za pomocą pędzla, piórka lub rapidografu. 

Technika ta ma na celu pogłębienie przestrzenności i plastyczności dzieła. 

Służy także do podkolorowania rysunku konturowego, wykonywania ciemnych partii (cieniowanie plamą) oraz stworzenia efektów światłocieniowych. 

Jest często stosowana przy malowaniu akwarelami, tuszem i pastelami.

Lawowanie daje bardzo dobre efekty przy malowaniu np. pejzaży, obrazów impresjonistycznych i wszystkich innych dzieł, wymagających pokazania głębi, perspektywy powietrznej, gry światła i cienia oraz zjawisk atmosferycznych (deszcz, mgła).

Delikatny, cienki papier nie nadaje się do stosowania na nim tej techniki, wykazuje on tendencję do szybkiego zużywania się. Najlepszy jest średnioziarnisty papier czerpany, karton, wsiąkliwy papier akwarelowy, oraz płótno.

 

 

Lawowanie stopniowe

Lawowanie, w którym odcienie kolorów łagodnie przechodzą z jasnego w ciemny lub na odwrót. Stosuje się je między innymi przy malowaniu perspektywy powietrznej. Najczęściej polega ono na nakładaniu, z jednoczesnym stopniowym rozcieńczaniem, kolejnych warstw koloru.

 

Lawowanie wielobarwne

Lawowanie, w którym używa się wielu kolorów, tak aby nie tworzyły oddzielnych plam, lecz wpływały na siebie, tworząc kolor wynikowy. Najczęściej stosowane w impresjonizmie.

 

Lawowanie suche

Suche lawowanie polega na nakładaniu na duże powierzchnie równego, jednolitego odcienia pigmentu. Uzyskuje się w ten sposób łagodne przejścia między płaszczyznami poszczególnych kolorów. Można dzięki temu ukazać subtelne efekty atmosferyczne. Suchy pigment uzyskuje się ze sproszkowanej pałeczki pastelowej.

Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,  

zespół www.kursy-rysunku.blogspot.com

Gumka do ścierania - informacje podstawowe

Gumka do ścierania 

– najczęściej wykonana z kauczuku, służy do wycierania śladów ołówka z papieru.

 

 

Historia gumki

Gumka do ścierania została wynaleziona w 1770 roku przez odkrywcę tlenu Josepha Priestleya. Zauważył on, że kawałek kauczuku świetnie nadaje się do wycierania śladów ołówka. 

Grafitowy pył ściera się wraz z włókienkami celulozy, nie uszkadzając papieru.

Był tylko jeden problem: po kilku dniach kauczuk gnił. Połączenie ołówka z gumką nastąpiło około 1850 roku za sprawą amerykańskiego wynalazcy Hymana Lippmana.  

Ołówek z gumką opatentowano w marcu 1858 roku.

Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,  

zespół www.kursy-rysunku.blogspot.com

Pastel - informacje podstawowe

Pastel 

— technika malarska oraz środek rysunkowy i malarski 

w formie kolorowego sztyftu, kredki lub ołówka, służący do nanoszenia kolorowych pigmentów na podłoże. 

Wytwarza się go poprzez zmieszanie pigmentu, kredy i spoiwa z gumy. 

Mieszaninę formuje się w wałeczki, a następnie pozostawia do wyschnięcia. Przed wyschnięciem pastele mają konsystencją ciasta, stąd nazwa 

(wł. pasta — ciasto).

Do pasteli zalicza się:

• kredki pastelowe — czyste pigmenty z domieszką spoiwa żywicznego. Uzyskuje się dzięki nim czyste barwy i malarski efekt. Twarde kredki (zwane Conté-Carrésa) są czworokątne, miękkie są okrągłe.
• sztyfty (ołówki) pastelowe — pastele nieco twardsze od miękkich pasteli i oprawione w drewno. Do rysowania i opracowywania szczegółów.
• pastele olejne — spoiwem są tu oleje. Nadają one pastelom przezroczystości, jednocześnie mocno przyczepiając pigment do podłoża. Pastel olejny dostępny jest w mniejszej gamie kolorów w porównaniu z pastelem miękkim.
• pastele miękkie — zwane też suchymi, o przekroju okrągłym lub kwadratowym, pierwotny, najbardziej rozpowszechniony typ pasteli. Ma bardzo miękką konstrukcję, jest ona spowodowana użyciem bardzo słabego roztworu gumy jako spoiwa.
• pastele twarde — większa zawartość gumy powoduje jego dużą twardość. Pastele takie można ostrzyć. Świetnie nadają się do szkiców i rysowania szczegółów
• pastele wodne — w użyciu od niedawna. Używa się ich jak pasteli olejnych. Po skończeniu pracy, przy użyciu pędzla i wody, kreski zmienia się na lawowane kolorem.
• pastele kredowe — ze względu na swoje świetliste kolory i wygodny uchwyt jest to bardzo popularny typ pasteli. Czystość pigmentu zachowano dzięki użyciu małej ilości roztworu gumy do związania kolorowej kredy w blok.
• kredki woskowe — są odporne na wodę. Można ich używać wraz z farbami wodnymi aby uzyskać interesującą fakturę rysunku.

 

 

 

Historia pasteli

Pastele zaczęto stosować w czasach dojrzałego renesansu. Technika ta rozkwitła w okresie baroku. W XVIII wieku stosowali ją wybitni portreciści jak wenecka artystka Rosalba Carriera (Portret młodej dziewczyny, 1727) czy francuski malarz Maurice Quentin de La Tour (Portret Madame de Pompadour, 1752). Na przełomie wieków XIX i XX odnaleźli się w technice pasteli tacy artyści jak Edgar Degas czy Stanisław Wyspiański (Dziewczynka w niebieskim kapeluszu, 1895; Wieże kościoła Mariackiego, 1905). Wśród twórców XX wieku posługujących się pastelami są takie sławy jak np. Pablo Picasso (Kobieta siedząca przy oknie, 1937).

Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,  

zespół www.kursy-rysunku.blogspot.com