Pastel
— technika malarska oraz środek rysunkowy i malarski
w formie kolorowego sztyftu, kredki lub ołówka, służący do nanoszenia kolorowych pigmentów na podłoże.
Wytwarza się go poprzez zmieszanie pigmentu, kredy i spoiwa z gumy.
Mieszaninę formuje się w wałeczki, a następnie pozostawia do wyschnięcia. Przed wyschnięciem pastele mają konsystencją ciasta, stąd nazwa
(wł. pasta — ciasto).
Do pasteli zalicza się:
- kredki pastelowe — czyste pigmenty z domieszką spoiwa żywicznego. Uzyskuje się dzięki nim czyste barwy i malarski efekt. Twarde kredki (zwane Conté-Carrésa) są czworokątne, miękkie są okrągłe.
- sztyfty (ołówki) pastelowe — pastele nieco twardsze od miękkich pasteli i oprawione w drewno. Do rysowania i opracowywania szczegółów.
- pastele olejne — spoiwem są tu oleje. Nadają one pastelom przezroczystości, jednocześnie mocno przyczepiając pigment do podłoża. Pastel olejny dostępny jest w mniejszej gamie kolorów w porównaniu z pastelem miękkim.
- pastele miękkie — zwane też suchymi, o przekroju okrągłym lub kwadratowym, pierwotny, najbardziej rozpowszechniony typ pasteli. Ma bardzo miękką konstrukcję, jest ona spowodowana użyciem bardzo słabego roztworu gumy jako spoiwa.
- pastele twarde — większa zawartość gumy powoduje jego dużą twardość. Pastele takie można ostrzyć. Świetnie nadają się do szkiców i rysowania szczegółów
- pastele wodne — w użyciu od niedawna. Używa się ich jak pasteli olejnych. Po skończeniu pracy, przy użyciu pędzla i wody, kreski zmienia się na lawowane kolorem.
- pastele kredowe — ze względu na swoje świetliste kolory i wygodny uchwyt jest to bardzo popularny typ pasteli. Czystość pigmentu zachowano dzięki użyciu małej ilości roztworu gumy do związania kolorowej kredy w blok.
- kredki woskowe — są odporne na wodę. Można ich używać wraz z farbami wodnymi aby uzyskać interesującą fakturę rysunku.
Historia pasteli
Pastele zaczęto stosować w czasach dojrzałego renesansu. Technika ta rozkwitła w okresie baroku. W XVIII wieku stosowali ją wybitni portreciści jak wenecka artystka Rosalba Carriera (Portret młodej dziewczyny, 1727) czy francuski malarz Maurice Quentin de La Tour (Portret Madame de Pompadour, 1752). Na przełomie wieków XIX i XX odnaleźli się w technice pasteli tacy artyści jak Edgar Degas czy Stanisław Wyspiański (Dziewczynka w niebieskim kapeluszu, 1895; Wieże kościoła Mariackiego, 1905). Wśród twórców XX wieku posługujących się pastelami są takie sławy jak np. Pablo Picasso (Kobieta siedząca przy oknie, 1937).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz